340. Voornaamdelers

Van François Villon (zie monstra 338) zijn diverse afbeeldingen bekend. Hij is o.a. afgebeeld door zijn voornaamgenoot Frans Masereel, en wel in 1930. Masereel was een Belgisch kunstenaar die vooral prachtige houtsneden vervaardigde. Hierboven heb ik zijn portret geschetst. Zijn werk is nogal expressionistisch, veel vlakken en stevige lijnen. Erg mooi, beetje de sfeer van Paul van Ostaijen. Frans Masereel, ik ben er trots op, dat wij dezelfde voornaam delen!

339. Ballade der gehangenen

Nee, deze schatjes hangen waarschijnlijk niet tussen de engeltjes in uw kerstboom. Toch nemen ze graag nog even afscheid van u en van het aardse leven in de Ballade der gehangenen van François Villon (zie vorige post): "Vous nous voiez cy attachez cinq, six..." 

Dit magnifieke gedicht wordt afgesloten, zoals elke ballade, met een oproep of envoi: "Prince Jhezus, gardez qu'Enfer n'ait de nous seigneurie." 

338. Voornamenbank

Onlangs kwam de Voornamenbank in het nieuws, een onderdeel van het vermaarde Meertens-instituut. Het nieuwsfeit was, dat de archivering der voornamen nu teruggaat tot het jaar 1790. Misschien een aardige gelegenheid om eens in te gaan op enkele dragers van onze voornamen, in mijn geval Frans. 

Bovenstaande Frans leefde nogal wat jaartjes eerder dan 1790, namelijk medio 15e eeuw. Hij deed zo ongeveer alles wat god verboden heeft: landlopen, struikroven, beurzen snijden, en hing, wat god niet verboden heeft, ook wel eens ergens aan de galg. Maar. Hij was een dichter die zijn vak verstond. Ou sont les neiges d'antan?, en Je meurs de seuf auprės de la fontaine zijn twee van zijn beroemde regels. François Villon, ik ben er trots op, dat ik met jou de voornaam deel!

337. Haileys alphabet, letters Z, z

Hi Hailey!

Wow! A zebra with zigzag striping! A zoological wonder! I have seen this zero times before!

Greetings, opi

Dit is de 25e, en tevens laatste, letter van Haileys alphabet. (Hailey is ons kleinkind in Ierland.) Alleen de letter X, x ontbreekt. Het aantal tekeningen is echter aanzienlijk groter dan 25. Ik ben bijvoorbeeld halverwege opnieuw begonnen aan een geheel Engelse versie. Daarnaast is een aantal tekeningen opnieuw gemaakt, omdat ik er niet tevreden over was. Ik houd het totaal wel op zo'n 60 tekeningen. Alle illustraties zijn gemaakt op briefkaart-formaat.

Van een aantal letters wil ik een nieuwe versie maken.

336. Blaflezing

In verband met de auteursrechten kan zo'n blaflezing in eerste instantie niet meer zijn dan een schriftelijke inventaris van de op te nemen teksten. Wel kun je die inventaris indelen in rubrieken, dus bijvoorbeeld:

-- De trouwe hond

-- De intelligente hond

-- De angstaanjagende hond

-- De poëtische hond

-- De jagende hond

-- De wilde hond

-- De stervende hond

-- De fantastische hond

En wie ziet bij de stervende hond niet Argos, de trouwe viervoeter van Odysseus voor zich, of bij de fantastische hond de hartelap van baron Von Münchhausen? Je kunt de teksten eventueel voorzien van korte essays. Zo kom je al een heel eind.

335. Blaflezing

In mijn blog van 24 januari 2021 bracht ik al eens een mogelijke bloemlezing ter sprake over het thema "De hond in de literatuur", zeg maar een blaflezing. Nu heb je voor zo'n blaflezing natuurlijk in de eerste plaats een groot aantal vindplaatsen nodig, minstens honderd. Ik ben dus nog wel ff bezig. Maar als u, blog-- en boekenlezer, ook een of meerdere ideeën hebt over een literair hondenverhaal, geef het dan door! Heeft uw suggestie kwaliteit, dan wordt uw titel in de blaflezing opgenomen. Ik denk aan een omvang van circa 1 -- 4 pagina's, corps 9. Waf!

334. De Florentijnse nachtegaal

De jonge keizer van Orange Pekoe bezat een nachtegaal waarnaar hij vaak luisterde. De vogel zong inderdaad prachtig, vooral bij volle maan. Maar op een nacht vatte de vogel een koutje. Zijn zang klonk daardoor schor, alsof hij een rokerige blues floot. Het had wel wat, maar de keizer vond het niks. Hij gaf de vogel zijn vrijheid terug en bestelde een paar Florentijnse handwerkslieden. Zij vervaardigden een nieuwe, mechanische nachtegaal. Die kon tenminste niet verkouden worden! Het diertje leefde 88 jaar, langer dan de keizer zelf. Onder zijn kristallen stolp, en vooral bij volle maan, klonken de mooiste liedjes. En zo zuiver! De vogel heette Sjakie Brul.

333. Gevonden voorwerp

Onlangs werd in Israël een ivoren voorwerp gevonden van 3000 jaar oud met daarop een inscriptie waaruit blijkt, dat het om een luizenkam gaat. Een fabel van de romeinse schrijver Phaedrus vermeldt toevallig ook een dergelijke vondst (Liber v, fabel vi: invenit calvus forte in trivio pectinem.) Deze fabel komt ook voor in Orange Pekoe, het keizerrijk met zijn theekleurige zonlicht. Het verhaal staat daar afgebeeld op het biljet van 25 OPI.

De fabel luidt als volgt: een kaalkop vindt een kammetje op straat. Een tweede kaalkop schiet toe, in de hoop op een waardevolle vondst. "Eerlijk delen vriend!" De eerste kaalkop toont teleurgesteld zijn vondst: "Wie op veel hoopt, wordt altijd weer bedrogen door de goden!". De hier afgebeelde kaalkoppen zijn eigenlijk nog zieliger dan gewone kaalkoppen. Want wat is sneuer dan geen haar? Eén haar!

332. Haileys alphabet, letters Y, y

Hi Hailey, did you ever see a white whale? Well, I think so! But did you ever see a yellow yak? (Do you know what a yak is? It's a cow from the country where the Yeti lives.) That's almost impossible. A yak has brown hair, so a yellow yak is very particular! 

331. Haileys alphabet, letters W, w

Hi Hailey, did you ever see a white whale? No, i don't think so. But under the wild waves of the huge Pacific lives a giant: the white whale Moby Dick. He will change any ship into a wreck. Do you want to destroy him? Don't waste your time. Moby Dick will win!

330. Museumkost

Dick Bruna, de hier geportretteerde kunstenaar, beschouwen velen als één van de grootste ontwerpers van de 20 eeuw. Terecht. Zijn werk is het waard door een museum te worden opgediend. Het oog eet museumkost van de smakelijke soort. Dat valt helaas niet te zeggen van de bagger waarop de sneue klimaatfanaten ons tracteren. Dus bij deze: een dringend verzoek om beschaafder actie te voeren. Leg bijvoorbeeld, wanneer je je echt niet beheersen kunt, een winterwortel neer bij een tekening van Nijntje. Zodra je met smurrie gaat werken -- smeer het in je haar. Misschien daarna even uitspoelen? Zie maar.

Tijdens een korte ontmoeting in zijn atelier heb ik Dick Bruna eens gevraagd, of het aldoor tekenen van Nijntje niet ging vervelen. "Nee hoor, het is nu eenmaal mijn wereldje", zei hij. Een perfect antwoord: glashelder, beknopt. Zoals zijn tekeningen zelf zijn.

Overigens was in het werkvertrek van Dick Bruna geen computer aanwezig. Een goede ontwerper hoeft niet weg te kruipen achter een monitor.

329. Gratis monster (3)

De handschoenen zijn tegenwoordig ook niet meer wat ze geweest zijn! Kleine monsters zijn het die een zelfstandig monsterleven willen leiden! En wat erger is: de handen doen mee! Die handen van mij trillen en beven op onhandige momenten als woeste beesten in een hok. Wat blijkt? Hun baas heeft de ziekte van Parkinson. Goed, kan er ook nog wel bij! Kom maar op met die L-dopa! Negentig pillen per maand slechts, dus drie per dag.

Het papiermonster is van het Agave-label, van het onvolprezen merk Hahnemühle. De kwaliteit is uitstekend. 

328. Gratis monster (2)

Je zal maar een verf-addict zijn! Je moet voortdurend scoren om een beetje kleur in het bestaan te houden. Gelukkig gaat dat meestal goed. Maar bij een bad trip slaan de stoppen door. Jawel, dan vliegt er ergens een steen door de ruiten! Vooral met rooie verf gaat het gauw mis. Dan krijg je een waas voor je ogen. Blauw is ok, weet je wel, blauw geeft je peace, man! Maar gezond wordt het natuurlijk nooit.

Ook dit vel papier werd uw blogger gratis verstrekt, zie voor bijzonderheden de vorige post nummer 327.

327. Gratis monster (1)

Mijn verf-- en tekenspullenboer heeft de sympathieke gewoonte om bij elke zending een monster mee te sturen van papier, potlood en andere materialen. Bovenstaand voorbeeld ontving ik als een blanco vel aquarelpapier van het label Artistico. Uitstekend materiaal, mijn dank hiervoor! De fraaie A van het lettermerk inspireerde mij direct tot deze kunstzinnige Alligator. Wie mij de naam van deze script (handgeschreven lettertype) kan noemen ben ik zeer erkentelijk. Hij, zij or whatever you are kan rekenen op een leuke attentie!

326. Roos met oor

Max Havelaar nog eens gelezen, het meesterwerk van Multatuli. Opnieuw gelachen om de boutades van Batavus Droogstoppel. Als er iemand is op wie ik niet wil lijken, dan is hij het wel. Neem nou die passage over het gedicht van Heine. Batavus gaat tekeer tegen de dichters, de sprookjesvertellers. Zij doen alsof rozen elkaar van alles toefluisteren. Denk je eens in, zegt Batavus, een roos die een oor heeft! Hoe lelijk moet dat zijn!

325. Het huis dat verhuisde

HET HUIS DAT VERHUISDE (3)

Met een paar sterke benen kom je overal.

Maar welke kant moet je op?

Het huis had weleens gehoord van 'de stad'.

Het scheen, dat daar wel honderd huizen bij elkaar woonden.

Misschien was dat iets voor hem?

324. Het huis dat verhuisde

HET HUIS DAT VERHUISDE (2)

Ja, als je nou op een gevaarlijke plek staat, wat dan?

Is het dan niet verstandiger om te verhuizen?

Maar kan een huis eigenlijk wel verhuizen?

O, zeer zeker wel!

Als je een paar sterke benen hebt, lukt alles!

323. Het huis dat verhuisde

Vandaag begint de herfst, en bij een nieuw seizoen hoort een nieuw verhaal. De hoofdpersoon van het verhaal is een huis, dat... Nee leest u zelf maar!

HET HUIS DAT VERHUISDE (1)

Stel je eens voor dat je een huis bent. 

Een gewoon huis met een rood dak en een deur aan de voorkant.

Daarboven een ovaal raam en twee ramen opzij.

Dan zou je best gelukkig zijn, nietwaar?

Maar als je nou eens op een gevaarlijke plek stond?

Wat dan...?

322. Der Kübelreiter

Op 6 juli 2017 schreef ik al eens over Der Kübelreiter van Franz Kafka. De energiecrisis maakt dit verhaal weer actueel. Het vullen van de kolenkit voor een beetje warmte blijkt voor menigeen een zorgelijke aangelegenheid, ook voor de hoofdpersoon van dit korte verhaal. Het mislukt dan ook, en de ruiter verdwijnt in de grote leegte die alle levende wezens omringt. Einde verhaal...

321. De interrobang

Wanneer je een boek opendoet, zorgen de kommasjouwers er vliegensvlug voor dat overal in het boek de leestekens op hun plaats staan: de komma's, de enkele en dubbele punten, de vraag-- en uitroeptekens, de haakjes enz. enz. Zonder die leestekens is de tekst een wanordelijke brei. De kommasjouwer is een deskundige op het terrein van de leestekens, en natuurlijk weet hij wat een interrobang is: een combinatie van ? en !, bedoeld om een uitroepende vraag weer te geven. Zoiets dus als HUH?! Eigenlijk zou huh-teken een betere term zijn dan interrobang, een dwaze naam, waardoor het symbool, helaas, nooit ingeburgerd is geraakt.

320. Wereldhondendag 2022

De 26e van deze maand was het Wereldhondendag. Nu is het voor mij elke dag hondendag, want zonder mijn hond kan ik niet leven, en mijn echtgenote evenmin. Mijn hond een extraatje geven was ook niet nodig. Een lekker stukkie worst is voor haar dagelijkse kost, want wat heb je nou aan een dier dat je niks kan geven? Dan maar een extra aai over jouw lieve en trouwe herderskop. Uitlaten kan ik je helaas niet meer, maar ik houd genoeg van jou om me ook een beetje een hond te voelen.

319. Sprookjes van Grimm

We springen nog even met die vrolijke springer mee (zie vorige post), maar nu als kikvors. Niet zomaar een kikker, maar een betoverde. Ooit was hij een prins, nu is hij een amfibie. Zijn verhaal staat opgetekend in de sprookjes van Grimm.

Toen ik vijf was, vond ik Okkie Pepernoot een erg goed boek. Nadat ik eenmaal was begonnen in Grimms sprookjes, een dikke pil van honderden pagina's en geīllustreerd door meestertekenaar Anton Pieck, veranderde ik snel van mening. Lucifer en Speelhans, en de meesterdief, waren wel andere types dan de brave Okkie!

Ja, er ontbreekt een M. Misschien zit ie verstopt in het kroontje?

318. Tithonos

Kanker is een trage sloper - soms tenminste, maar in mijn geval zeer zeker. Hij is al minstens zes jaar bezig mijn botten op te vreten. Ik ben er nog steeds, al is er niet veel meer van mij over. Achtenveertig kilo om precies te zijn. Dat is niet te zwaar voor een man van 73 jaar. (Ooit was 73 kilo ook mijn gewicht.) Ik voel me een beetje als Tithonos uit de Griekse mythologie, de man die onsterfelijk was, maar wel verouderde. De godin van de dageraad, Eos, veranderde hem barmhartig in een sprinkhaan. Mijn benen zijn niet veel dikker dan die van zo'n vrolijke springer. Maar wel een ietsje brozer.

317. De krantstand

Wat doet deze meneer? Deze meneer maakt een krantstand! Anders dan bij de handstand wordt bij de krantstand ook de geest ondersteboven gezet. Je ziet de wereld op zijn kop! Je ziet het bestaan vanuit het perspectief van een paar bladen bedrukt papier. Het duurt soms jaren voor je daar erg in hebt. Maar als je eenmaal begrijpt, hoe het werkt met zo'n krant, doe je dat ding zo gauw mogelijk de deur uit. Sta met beide benen op de grond!

316. Twee vissen

Met 2 vissen (en 5 broden) deed goochelaar/illusionist Jezus een kunstje: het mirakel van de wonderbare spijziging. Hij gaf, zegt men, tenminste 5000 mensen hiervan te eten. Het is typisch voor de christenen, dat het doen van wonderen vaak gerelateerd is aan begrippen als groot en veel. Voor Spinoza, de grote Joodse filosoof uit de 17e eeuw, is een wonder iets heel anders. Niet wat van het gewone afwijkt, maar het gewone zelf is een wonder: de vis die in het water zwemt, het water dat stroomt, het licht dat schittert. De god van Spinoza is geen persoonlijke god, maar een principe: het principe dat ten grondslag ligt aan het bestaan. Spinoza is een wijze oude man, die de kleuters van het christendom nog heel wat te leren heeft.

315. Hoeren!

Afgelopen week was het studentencorps weer eens in het nieuws, zoals gewoonlijk negatief. Dat gaat ze leden kosten. Maar geen nood, ik heb een tekst 'geconcipieerd' voor een wervende folder: "Wanneer je meer poen hebt dan hersens, en je wilt toch naar de universiteit, sluit je dan bij ons corps aan. Bij ons leer je de 'mos' van het studentencorps. Wat houdt dat in? Je zegt dan bijvoorbeeld niet pils, maar 'biertje'. Je zegt niet toilet maar 'wc'. Wij lezen geen boeken! Weet je wat vrouwen zijn? Hoeren! Allemaal! Als onze leider een bankbiljet omhoog steekt, brengen wij hem de geldgroet. 

Maar als je intelligent bent, blijf dan weg".

314. Sinds Edison

We blijven nog even in gelovige sferen (zie ook vorige post). Nou ja, gelovig... God mag dan almachtig zijn, hij heeft de gloeilamp toch ff niet uitgevonden. De duivels uit Zijn duistere strafkolonie zijn dan ook elke keer verbaasd, als ze zo'n wonder van vernuft te zien krijgen.

Duivel en peer

Het gloeien kende hij al wel,

dat ziet men vaker in de hel.

Maar dat het ook elektrisch kon,

dat weet hij pas sinds Edison.

De tekening is een remake van de op 1 september 2017 geplaatste illustratie. In de nieuwe versie vliegt de duivel om de gloeilamp heen. Als een boosaardige mot.

313. Zondagsrust

Het is vakantietijd en mijn woonplaats is uitgestorven. Het wordt bloedheet vandaag, graad of dertig. Iedereen naar het strand. Je vraagt je af, of er nog verdwaasden zijn die samenkomen om in een onfris ruikend kerkgebouw te luisteren naar een Sprookje uit den Bijbel. Ze zijn er! Wanneer de heilige Petrus af en toe de hemelsleutel omlaag smijt, dat stuk oud roest, is er nog altijd wel iemand om dat ding op te vangen. Mij niet gezien. Ik zou hem op norse toon vragen, of hij zijn rotzooi wilde oprapen.

312. Manus-maan 01

Dit is het verhaal van een maanreis. 'Ken ik al', zeg jij, 'ze gingen naar de maan en daar vonden ze niks, noppes'. Mis! Dit verhaal gaat over de reis die de maan zèlf maakt. 's Avonds, en in de winter al 's middags, als de zon de laatste wolken rood kleurt, wordt Manus Maan wakker en begint zachtjes te schijnen. Waar zal hij nu eens opgaan? Bij het gesticht? Bij het moeras? Misschien moest hij maar beginnen met meneer Vaak te helpen.

311. Franz Kafka

Drie juli is de geboortedag van de wonderlijke schrijver Franz Kafka, de schepper van een wereld die niet past op die van ons, maar toch herkenbaar is. Hij werd geboren in 1883, dus volgend jaar vieren we zijn 140e geboortedag. Beroemd werd hij vooral door zijn roman Der Prozeß. Eén van de mooiste scėnes is die, waarin Jozef K., de veroordeelde in de roman Der Prozeß, 's avonds laat op zijn kantoor een bezemkast opent en daar een mede-veoordeelde aantreft. Absurd theater avant la lettre!

310. Ex libris

Ex libris, oftewel uit de boekencollectie van... Gebruikelijk is een Ex libris aan te laten sluiten bij het beroep of de liefhebberij van de eigenaar van de collectie. Maar je kunt natuurlijk ook een gebied of onderwerp van de boekerij als thema nemen, bijvoorbeeld het reizen, of de dood. Hopelijk doen ze in de dood niet al te vroeg de lichten uit, zodat je nog wat lezen kunt. Maar ik zou voor de zekerheid maar een doosje lucifers en een stompje kaars meenemen.

309. Koplopers

Wie van deze twee zal als eerste de finish bereiken? Ze kunnen iets wat ik al lang niet meer kan. Alleen in mijn dromen kan ik soms nog rennen. Ik speel een soort tikkertje, snel en wendbaar kan ik ontsnappen door schijnbewegingen en vlugheid. Ik kan me niet herinneren wanneer ik in het echt voor het laatst heb gerend. De laatste jaren is mijn conditie door kanker en hartproblemen niet meer optimaal. Sterven gaat eerder lukken dan een sprintje trekken. De gewoonste dingen doe je eens voor het laatst, en je hebt er geen erg in.

308. Manus-maan 00

Op 14 juni was er een supermaan te zien. Een mooie gelegenheid voor het ontwerp van een nieuwe en meer definitieve versie van "De reis van Manus Maan". In de nieuwe versie heeft Manus geen benen meer, immers de maan loopt niet maar zweeft. Wel heeft hij twee armen. In zijn rechterhand houdt hij een wandelstok vast, in zijn linkerhand de DR, oftewel de dienstregeling. Manus draagt nu een hoed, dat geeft cachet. Zie voorts nummer 312.

307. De kakslak

In vroegere tijden moesten de kunstenaars hun verven zelf maken. Ze bezaten een uitgebreide receptuur voor het kleurenspectrum. Voor geel bijvoorbeeld werd de gemalen schelp van de kakslak gebruikt. Weliswaar was het geen echte slak, meer een soort schildpad, maar zijn geel was prachtig helder en diep. Met een vijzel werd zijn huisje tot poeier gestampt. Bovenstaande illustratie is een kopie van een afbeelding uit een 18e eeuws handboek. En de herkomst van de naam kakslak? Tja...

306. Haileys alphabet, letter V, v

Hi Hailey, did you hear that violet violin playing Verdi? He has a huge volume because his strings are thick as vermicelli! I can't remember I heard ever such a virtuoso! His music is so vivid and has so much vitality! Vitamins for the mind!

305. De Maankloof

Tijdens het schrijven en tekenen van de Maanreis ontdekte ik dat Manus Maan ook door het land Orange Pekoe reist. Op bovenstaande illustratie passeert hij de brug over het ravijn van de reuzin Terra bij het Klooster van de Maan. De wind fluit spookachtig door de grotten en spelonken van de rotswand. Manus zou trouwens vreemd opkijken als hij vernam, dat men in dat klooster mediteerde over 'de verheven en milde glans van de Maan'. Hij vindt zijn eigen kop maar lelijk en pokdalig!

304. Haileys alphabet, letter U, u

Hi Hailey, U won't believe this! The unicorn at the picture is wearing a uniform. He uses an umbrella to protect it when it's raining. Unbelievable!

303. Handig!

Handig zo'n hand! Toch? Ik heb altijd graag met mijn handen gewerkt, voor mij gaat er niets boven tekenen. Daarom ben ik ook naar de academie gegaan. Want je gaat echt niet naar de kunstacademie omdat je zo graag met computertjes zit te priemelen. Die computers kwamen wat later, trouwens. De zwakkere studenten maakten ineens 'gelikte' ontwerpen. Niet dat het hen veel hielp. Ze werden alsnog geruisloos afgevoerd. Overigens kan een goede tekenaar prachtige dingen maken op een computer. Zelf ben ik pas laat met computers gaan werken. En toen hoorde ik wel eens van mijn klanten dat ze de getekende ontwerpen mooier vonden dan de digitale.

Dit is mijn linkerhand dus. Hij is niet mooi, de vingers staan krom door een of ander reuma (?). Ik kan hem bijna niet stilhouden door een tremor ten gevolge van medicijngebruik. De pincetbeweging is onmogelijk. Maar het is míjn hand, een geweldige maat.

302. Het schroefdraadmannetje

Het schroefdraadmannetje kickt op alles wat schroefdraad heeft: bouten, schroeven,  moeren. Meestal scharrelt hij tussen schroot en oud ijzer, op zoek naar passende moeren en bouten. Dwaas? Bedenk eens, dat onze wereld bijeengehouden wordt door schroeven en moeren. Schroefdraad is de draad die alles met alles verbindt. De zegswijze 'Op losse schroeven zetten' is niet uit de lucht gegrepen! Zonder dat stukje ijzer gaat de wereld ten onder.

301. Bevrijdersdag

In plaats van een vage 'Bevrijdingsdag' zie ik liever een 'Bevrijdersdag', een dag waarop denkers herdacht worden die iets hebben betekend voor de geestelijke vrijheid van de mensheid. We beginnen meteen met Karl Marx (1818--1883), die bovendien geboren werd op 5 mei. Deze filosoof heeft een grootse poging gedaan om de mens te bevrijden van de religie en van de onrechtvaardige bezitsverhoudingen, in het bijzonder van de productiemiddelen. Bevrijdingsdag is een lachertje. Het leidt tot de vermeende vrijheid om vuurwerk te gooien naar hulpverleners in de oudejaarsnacht, om maar een voorbeeld te noemen. Een trieste zaak.

300. De maanreis (30)

De reis van Manus mag dan eindeloos zijn, dit verhaal is het niet. Maar het is nog niet af! Er moet nog veel aan geschaafd worden, getekend en geschreven. Al met al nog wel een paar maanden werk. En misschien wordt het dan nog eens een echt kinderboek, een uitgave al dan niet in eigen beheer. Een grafisch ontwerper is al gevonden.

299. De maanreis (29)

Manus heeft niet echt een woonplaats, want hij is altijd onderweg. Soms slaapt hij even in, in een hoekje achter een wolk. Maar zijn favoriete plekje is de knusse ruïne van Lu, Na en Di, de drie wijze uiltjes. Daar rust hij uit van zijn reis zonder einde. Ook nu blijft hij daar eventjes hangen. Wat zijn de wolken hier toch zacht!

298. De maanreis (28)

Maar amper is meneer Vincent met het schilderen klaar, of Manus moet verder. Aan het werk dus weer! Hij is natuurlijk niet de enige die werkt. De jongens van de ExpresPost bijvoorbeeld moeten ervoor zorgen, dat belangrijke stukken worden besteld. Meestal gebruiken ze de spoorrails, en Manus laat de rails een beetje glimmen in het donker. De koeriers van Par Escargot hebben nog nooit een brief verloren. De envelop zit aan hun handen vastgekleefd met onzichtbaar slijm.

297. De maanreis (27)

Meneer Vincent is superblij! Hij wil het cadeau meteen proberen door een portret van Manus te schilderen. Samen gaan ze naar het stadje. Manus klimt naar z'n plekje aan de nachthemel, en Vincent begint meteen te kwasten. Postbode Roulin komt ook ff kijken, en krijgt een likkie mee. Als Vincent even een fles vin rouge gaat scoren, kunnen we een blik werpen op het nieuwe doek. Ja, het wordt al wat!

296. De maanreis (26)

Volgens de enigszins lompe tijdrekening der mensen is meneer Vincent onlangs jarig geweest. Manus komt dus niet met lege handen, maar houdt een presentje  gereed. 'Is deze stoel vrij?', grapt hij, terwijl hij door het raam naar binnen zweeft. 'Ga zitten, vriend', zegt meneer Vincent, 'heb je blommen meegenomen?'. 'Nee dat niet, maar je kunt er wel blommen mee maken', zegt Manus. Nu mag Vincent zijn cadeautje uitpakken. Wat een verrassing! Het is een kwast met haar van manenstralen. Met zo'n kwast kun je het mooiste geel van het heelal schilderen.

295. De weerhaan

Nog eenmaal echter werpt de gedoemde zwerver een blik achterom. En zoals de wind speelt met de weerhaan op het dak, zo werd in het huis gespeeld met de harten van de dochter en de dichter. Die haan is een uithangbord, hij had gewaarschuwd moeten zijn! Maar nu blijft de poëet weinig anders over dan een barre tocht door de sneeuw. Je moet in dit verhaal echt zoeken naar het visuele. Schubert heeft er weinig oog voor, hij zingt en speelt, de dichter Wilhelm Müller klaagt vooral. Dat maakt het tot een interessante klus.

294. Gute Nacht

De zwerver uit die Winterreise, zie mijn vorige post, wordt door de familie van zijn geliefde kennelijk niet geacepteerd, want hij neemt in stilte de benen. Men prefereert een wat kapitaalkrachtiger bruidegom. Tja, zulke dingen komen voor. Op de deur schrijft hij nog, Gute Nacht. Hoe hij dat doet, wordt niet vermeld. Misschien met wat zand of aarde, met water of sneeuw vermengd. Dan loopt hij de eenzame nacht in. Onderweg krijgt hij allerlei herinneringen.

293. Like a rolling stone

Het consumeren van muziek is niet echt mijn ding, behalve als de muziek als begeleiding functioneert bij poëzie. En dat is bijvoorbeeld het geval bij "Winterreise" van Schubert. Het dichtwerk van Wilhelm Müller vertelt het verhaal van een zwerver die op straat wordt gezet en nergens meer een plek kan vinden. Hoe fraai harmonieert de muziek met de verzen. Bovenstaande tekening is een illustratie bij het lied "Die Krähe".

Het werk van Schubert/Wilhelm dateert uit 1827. Honderdveertig jaar later klonk er een ander zwerverslied, in Amerika, van de dichter-musicus Bob Dylan. Het is zelfverzekerd en brutaal: "Like a rolling stone". "When you ain't got nothing, you got nothing to lose". Dylan kreeg in 2016 de Nobelprijs voor literatuur.

292. Stronkstad

Het kleine staatje Stronkstad werd in zijn bestaan voortdurend bedreigd door de reus Medwietsch. Deze beer vertoonde telkens weer grensoverschrijdend gedrag. Ook nu dreigde dat te gebeuren. Tevergeefs klopten de bewoners aan bij andere steden, tevergeefs vroegen zij om hulp. Het werd herfst, en nog kwam er geen hulp opdagen. De bewoners staken de koppen bij elkaar, en verzonnen een list. Ze bedekten de koepel van hun grote tempel met bladgoud, zodat Medwietsch zou denken dat het honing was, en zijn tanden zou breken. En dat gebeurde. Zijn eigen gulzigheid werd hem fataal. Voor deze keer waren ze gered. En hun stad was, vonden ze, er zelfs nog mooier op geworden!

291. Dagboek van een gek

Op 4 maart 1852 stierf de grote Russische schrijver Nikolaj Gogol (zie ook post 103). Zijn prachtige roman 'Dode zielen' is misschien niet zo bekend, maar zijn schitterende novelle 'Dagboek van een gek' des te meer. Het verhaal werd indrukwekkend voorgedragen door Henk van Ulsen, in 1965. In bovenstaande tekening zien we de auteur veilig opgeborgen achter een kijkgat, een behandeling die in de 19e eeuw de lijders aan gekte ten deel viel. Psychotherapie? Nooit van gehoord. Wat dat betreft had Van Gogh het al wat beter getroffen.