Nog eenmaal echter werpt de gedoemde zwerver een blik achterom. En zoals de wind speelt met de weerhaan op het dak, zo werd in het huis gespeeld met de harten van de dochter en de dichter. Die haan is een uithangbord, hij had gewaarschuwd moeten zijn! Maar nu blijft de poëet weinig anders over dan een barre tocht door de sneeuw. Je moet in dit verhaal echt zoeken naar het visuele. Schubert heeft er weinig oog voor, hij zingt en speelt, de dichter Wilhelm Müller klaagt vooral. Dat maakt het tot een interessante klus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten