100. Orange Pekoe, plaatje 10 (2018)

De 12-harigen, die ik in de vorige post noemde, is een volk van kustbewoners in het noorden van OP. Zij heben maar twaalf (zeer dikke en stevige) haren. Ze verven ze meestal in verschillende kleuren. Mogen de komende 12 maanden, oftewel het nieuwe jaar, voor u even kleurrijk zijn als het kapsel van dit kunstzinnige volk!

99. Orange Pekoe, plaatje 9 (2018)

Maar niet alleen in het bewerken en beschilderen van rotsen, ook in het ontwerpen van tegels komt de handvaardigheid van de bewoners van OP tot uiting. Zie hier een voorbeeld in een stadje van de 12-harigen, een kunstzinnig volk in het noorden van OP, de afbeelding van een 12-harige en de Dood. Het curieuze is dat zij voor hun tegels dezelfde kleurstoffen gebruiken als bij ons werden gebruikt in vroegere eeuwen.
De ene keer staat in dit ontwerp de Dood onderop, de andere keer bovenaan.

98. Orange Pekoe, plaatje 8 (2018)

De bewoners van Orange Pekoe zijn befaamd om het bewerken en beschilderen van rotsen. Het 3 koppen punt is daar een mooi voorbeeld van: levensechte koppen van reuzen, verwijzend naar de legende van Pot Lood (vermoedelijk niet diens echte naam, maar T. Pot en R. Urquell zijn onbereikbaar voor verdere info). Het schijnt dat de held 3 raadsels moest oplossen door een getal, een ding en een dier te noemen. Ja, OP is een land vol mysterieën. 

97. Orange Pekoe, plaatje 7 (2018)

T. Pot, onze gids in OP, vertelt: 'De koningin van Darjeeling was de mooiste vrouw op aarde. De dwerg Lapsang roofde haar spiegel. Hij meende dat hij, door daarin te kijken, even mooi zou worden als zij. Maar hij zag slechts inktzwarte duisternis, een duisternis die hem beledigde. Woedend smeet hij de spiegel tegen de rotsen van Orange Pekoe aan stukken. Uit de scherven, die hatelijk en duister glinsterden, ontstonden de pekpoelen rondom de stad Koe. Wie lang naar de pekpoelen staart, ziet Lapsang, starend in een scherf, hopend nog iets van zijn beledigde schoonheid terug te zien...'

96. Orange Pekoe, plaatje 6 (2018)

T. Pot, de nationale gids van OP, legt uit: hoe bereist men Orange Pekoe? Oftewel hoe bereist men een wonderland? In een Wonderland is alles mogelijk, dat is logisch als koek. Vervoermiddelen die de zwaartekracht tarten zijn er dus net zo gewoon als bij u thuis de tram. Wel even oppassen om niet te vallen. Wat voor de mensen en dingen van OP geldt, geldt nog niet voor de toeristen! Houdt u goed vast!

95. TOEET! (2018)

Hello Hailey, do you still remember what the big boat said? Toeet! This boat says the same, but now it means: Congratulations with your third birthday! Look at the pipes! They are 3 candles! Have a nice day, greetings from grandpa.

94. Gesodemijter (2018)

Het zal u niet ontgaan zijn, lezer, dat Sinterklaas weer door het land toert. Er is immers weer gesodemijter om zijn trouwe knecht Piet. (Waarom komt iedereen die Piet heet eigenlijk niet in opstand tegen dit feest? Dit moet u niet pikken, geachte Pieten! Er moet ook een zwarte Willem komen, of zelfs een gele Henkie!) Anyway, hoe komen ze eigenlijk aan die mijter? Als je goed kijkt zie je dat het in feite een vissenkop is. Sinterklaas is geboren op een vrijdag, en dan eten de roomsen vis. Grappig, nietwaar? Of is het niet waar?
De tekening heeft een formaat van 18 x 24 cm. Er is een stalen tekenpen gebruikt en inkt van Winsor & Newton. De kleuren komen uit een door mijn dochter uit Tokyo meegebrachte verfdoos. Ze kunnen daar wel verf maken!

93. De besseneters (2018)

De ribes volans geeft, naar het heet, vleugels. De kobold die daarvan snoept voelt zich transformeren in een vogel. Hij springt uit ramen, uit hoge bomen, van torens, ruïnes  en van brugleuningen. Ach, armzalige illusies! Ja, je zou ze kunnen vergelijken met het bij mensen zo populaire fenomeen der religie. Want menen zij die gelovig zijn niet ook te kunnen vliegen? 

Veel gnomen denken ook zelf te veranderen in een bessenstruik en consumeren in hun verbeelding hun eigen ledematen en raken geen ander voedsel meer aan.

92. De roltong (2018)

Het lijkt een Danteske gruwel: een eindeloze roltong, als straf voor kwaadspreken en laster. In het rijk der aardkobolden betekent het echter dat je verslaafd bent aan jam van de ribes glomerans. Men beschouwt dat daar niet als een verdienste, noch als een noodlot, temeer daar de remedie eenvoudig is: geen bessencompôte meer snoepen. Maar ja, ieder jaar in de herfst wordt de verleiding velen weer te groot. Overigens zijn er er meer nare dingen bekend van de bessen in dat rijk...

91. De vervedering (2018)

Zo'n bolhoedje heeft natuurlijk altijd al iets van een vogelkopje gehad, dat komt er als vanzelf uit voort. Je moet dus niet vreemd opkijken, als er na het opzetten van zo'n ding gekriebel in je nek ontstaat, als het gaat jeuken, als het gat van de hemel geen ravijn meer is, maar een blauwe tuin, een wolkenpark, waarin jij urenlang kunt dwalen. Als jij een vogel bent geworden.

90. De kommalichter (2018)

Wanneer u in een tekst of boek een komma mist, of misschien meerdere, dan is de kommalichter aan het werk geweest, een grijpgrage gast die het op leestekens heeft voorzien. De hier afgebeelde heeft een mooie vangst gedaan, een komma van een corpsgrootte die je in boeken niet gauw tegenkomt. O, maar natuurlijk, net als vissers overdrijven zij de grootte van hun vangst: visserslatijn heet dat. Om in de sfeer van de typografie te blijven: mag ik u nog attenderen op de correct geplaatste initiaal A die net even buiten de zetspiegel valt. Ieder ambacht, dus ook dat van de typograaf, kent z'n finesses.

89. De vier besjes (2018)

Als kralen aan een telraam hangen deze besjes op een rij, vier broertjes. Maar uit het tijdloos zwarte komt de kraai en pakt er één. Hij pakt er morgen nog één, en overmorgen nog één. Heden ik, morgen gij. De laatste komt ook deze maand nog aan de beurt. Of over twee decennia. Maakt niet uit, het zwart is tijdloos.

88. Nanus bifrons (2018)

Nee, geen ianus bifrons, maar een nanus bifrons, een tweekoppige dwerg,  toont deze tekening. Een duister en dubbelzinnig wezen, dat toch, net als de Pupilzuiger, hunkert naar het Licht. Maar... is het licht wel zo heilzaam, is het duister wel zo schadelijk? Volgens veel mythologieën en godsdiensten komt het kwaad van het duister, maar van het licht het heil. Ja maar... Waarom moeten voeding en medicijnen dan bewaard worden in het donker, net als kunstwerken? Waarom zijn alleen de beste verven en papiersoorten lichtbestendig? Blijkbaar is het licht zelf schadelijk en dus dubbelzinnig! 

De tekening heeft overeenkomsten met de post van 8 oktober 2017, maar is toch van thematiek heel anders.

87. De Pupil- of Lichtzuiger (2018)

Het licht in onze ogen — is dat niet de honing van het leven? Ahh, wie zou dat een ander misgunnen? Wie dat zoete is kwijtgeraakt, wie er om vraagt, geven wij wat. Hoe dat afloopt weet een kind: de gever is tenslotte blind.

86. 'Geef uw oog de vrijheid' (2018)

Volgens mijn broer zijn oude Engelse auto's de beste ter wereld. Hij kan het weten want hij is theoloog. Maar vlak de Engelse potloden ook niet uit broer! Neem nu bijgaande voorstelling. Het illustreert de spreuk 'Geef uw oog de vrijheid, zo zult gij vrij zijn'. Hij (de tekening) is gemaakt met 2 Derwent potloden, zwart en groen, de arceringen zijn uitgewassen. Na droging kun je daar een nieuwe laag arceringen overheen zetten, en die laag opnieuw uitwassen. Indeed, volgens mij zijn deze potloden de beste ter wereld. O ja, misschien vraagt u, lezer, zich af waar de spreuk over het oog te vinden is. Nergens, alleen hier.
Overigens, er is in de Schrift wel het een en ander te vinden over ogen. Staat er niet ergens iets over rijkaards, kamelen en het oog van de naald. Ik bedoel maar.

85. Haileys alphabet, letter Gg (2018)

Hallo Hailey, weet je wat een gaper is? Dat is een grappige kop die aan een gevel hangt en geneesmiddelen slikt. Gele, groene, goudkleurige pillen, alles slikken die gasten. Het woord gaper begint met en G, maar zie je hier nog meer woorden staan die met een G beginnen? Groetjes van opa.

84. Getijdenhoed (2018)

Als overtuigd republikein kan ik geen interesse opbrengen voor die Haagse poppenkast die deze week weer 's plaatsvond, maar ik denk niet, dat het hier afgebeelde hoofddeksel door één van de politici gedragen werd. Ik moet echter toegeven dat mijn collega-ontwerpers van de mode-afdeling op de academie fantasievolle mensen waren met veel smaak. Hùn creaties waren in elk geval de moeite waard. Dat kan je niet zeggen van het werk der politici. Zij zijn zelfs in hun leugens fantasieloos, en dat is is toch wel het meest armzalige slag mensen dat er rondloopt. Het volk laat hen begaan. Waar is de tijd gebleven van 'de verbeelding aan de macht', de slogan van Parijs 1968?

83. De slakmensen (2018)

Intussen breidt onze kennis omtrent de monstra diversa zich meer en meer uit. (Monstrum betekent overigens bezienswaardigheid in het Latijn, het is verwant met bijvoorbeeld demonstreren, laten zien). Neem nu de Slakmensen. Zij blijken verwant te zijn aan de slakdwergen (zie 10 december 2017) en stammen daaarvan af. Maar ze hebben de behendigheid van acrobaten, zelfs met een houten been springen ze vrolijk rond. Da's bepaald geen slakkengang!
Maar, zegt u, dat houten been, hoe zit dat nou? De slakmensen laten zich evenals wij na hun dood begraven of verbranden. Niet zo'n prettig vooruitzicht, maar ja, 't is niet anders. Nu, om alvast te wennen aan dat idee, laten zij op hun twintigste een arm of been amputeren en begraven dat op de plek waar ze later komen te liggen. Zo wennen ze alvast aan de gedachte eens in z'n geheel te worden begraven. De echte bikkels onder hen doen dit op hun veertigste nog een keer. Met verbranden gaat het natuurlijk iets anders, ik denk dat ze in hun slakkenhuis een urn meedragen met daarin de resten van hun arm of been. Het zijn zeer vrolijke wezens.

82. Orange Pekoe, plaatje 5 (2018)

Op sommige plaatjes van O.P. is een merkwaardige, pilaarvormige berg zichtbaar, de berg Oem geheten. Daarbovenop staat  een enigszins vooroverhellend huis. Dat is de woning van Tidak Ada, de kluizenaar. Eénmaal in de week laat hij een mandje zakken voor de meest dringende levensbehoeften. Zo leeft hij al dertig jaar. En zo leeft hij misschien nog steeds als uw kiezen allang geen zeer meer doen. Zijn huisje is een wonder van bouwkunst. Zelfs bij de zware stormen die Orange Pekoe regelmatig teisteren, blijft het staan. Overigens is er niets meer bekend over zijn uiterlijk. Deze tekening is vervaardigd naar een oude daguerreotype.

81. Orange Pekoe, plaatje 4 (2018)

Maar dr. Rdolph Urquell, vermeld in de vorige post, is niet de enige bewoner van Orange Pekoe die een last draagt op zijn hoofd. Vermeldenswaard zijn bijvoorbeeld ook de visdragers van Koe, die dagelijks een spartelbaars transporteren naar de gehuchten in de bergen — een gewicht van zo'n 150 kilo. De vis wordt bestreken met het slijm van een gobelinslak of de hars van een parasolboom, teneinde het kadaver stijver te maken en te conserveren. De dragers gaan gekleed in jassen van opvallende kleur om elkaar in de grauwe rotsformaties niet uit het oog te verliezen. Een mistap kan immers fataal zijn!

80. Orange Pekoe, plaatje 3 (2018)

Voor alle zaken betreffende het verleden van Orange Pekoe wenden wij ons tot de archivaris van Koe, de Weledelzeergeleerde heer dr. Rudolph Urquell. Ja, want zo luidt ook daar de fraaie titulatuur van een dr. — en terecht! Anyway, dr. Urquell is een wandelend archief. Zijn hoed bijvoorbeeld is een boekenkast op mini formaat met publicaties niet groter dan A6. Ofschoon hij een betrouwbare bron is, verdenkt men hem er toch van enige mystificaties in het leven te hebben geroepen, met name op het gebied van de poëzie van O.P. Hij zou diverse, zogenaamd door hem ontdekte versregels zelf hebben geschreven!

79. Orange Pekoe, plaatje 2 (2018)

Bij een reis door een nog onbekend land hoort een reisgids, of ie nou digitaal is, van papier, van vlees en bloed, of anderszins. T. Pot, uw gids in Orange Pekoe, is van porcelein, en declameert tijdens het wandelen verzen uit de nationale poëzie van zijn land:

Mijn beste vriend, de storm trekt naar het zuiden.

Ik schrijf nu zittend bij mijn venster, dat lang

gesloten bleef. Op reis was ik soms bang

mijn stad nooit weer te zien, en nooit het luiden,

de klanken weer te horen van de klokken

van ons paleis, die als kristallen vlokken

neerdalen in de vensters. Maar mijn reis

is nu voorbij. Net klonk weer het bewijs!

Mijn beste vriend, een maand of wat geleden

verzocht men mij om mee te reizen als

gezel van onze Khan. De stroeve bals,

de maskers, roddels en het leeg vertreden,

zij worden door mij als het kan gemeden:

het hof, kortom, bezit voor mij iets vals.

Tja, de ene theepot is de andere niet. Da's duidelijk.

78. Orange Pekoe, plaatje 1 (2018)

Toen ik een jaar of dertig was, had ik het plan een reisgids of een boek met reisimpressies te tekenen van een denkbeeldig land. Dat land was Orange Pekoe. Het ontleende zijn naam aan het met thee gekleurde papier wat ik daarvoor zou gaan gebruiken. Door o.a. broodwinning en vaderschap is het er niet zo van gekomen. Hoogste tijd om er nu aan te beginnen! Bij deze dus de schets voor het frontispice van het boek dat als werktitel heeft: Reizen door Orange Pekoe. Het papier is inderdaad met thee gekleurd, en heeft daardoor een tint gekregen die ongeveer overeenkomt met C0, M3, Y15, K0, waarschijnlijk geliger dan op uw scherm zichtbaar is. Het eiland Orange Pekoe (want het is een eiland) heeft uiteraard de vorm van een theeblad.

77. Vogelvlucht (2018)

Ik ben geen reiziger, en een luchtreiziger al helemaal niet. Maar de afgelopen weken waren de nachten zo klam, dat je er naar verlangde verkoeling te vinden op de rug van een vogel en als een Nils Holgersson te reizen naar verre streken. Waarheen? Naar Orange Pekoe bijvoorbeeld, maar daarover een volgende keer.

76. Rainbowman (2018)

Van mij mag je zijn, wie je bent en zoals je bent. Iedereen haar/zijn voorkeur en geaardheid kunnen uiten, zolang dat niet op smakeloze wijze wordt gedaan, maar juist dat is wel eens een probleem. Vind ik. Anyway, ik wens onze kleurrijke vrienden een fijne boottocht toe in Amsterdam!

75. Don't look back (2018)

Het weer doet vreemde dingen. In je eigen achtertuin wordt het plotseling 43°C. In het rijk der gnomen kunnen bij een stevige bries plotseling hele huizen ontworteld raken en het luchtruim kiezen. En als je dan, zoals een kobold, het hoofd 180 graaien kunt draaien, is dat best wel schrikken. Don't look back!

74. Haileys alphabet, letter Ff (2018)

Look, Hailey, at that fly,

He's drawing figures in the sky.

Look, Hailey, at that fish,

To grab that fly is his greatest wish!

How many words do you see Hailey beginning with the letter F? I think, there are about three words, but may be you can see more.

73. De Maanvreter (2018)

Uren voordat u uw eerste café noir drinkt, nuttigt hij zijn croissant, een knapperig halfmaantje. Het verlicht zijn schemerige en eenzame pad. De maanvreter is een ongelukkig wezen. Hij schrijft sonnetten. Hij lijdt aan slapeloosheid en verdriet. Soms kom je hem tegen, hij verontschuldigt zich dan en keert huiswaarts.

72. Encre noir (2018)

Net als koffie, mijn favotiete drank, heeft inkt in de regel een kleuraanduiding. De gebruikte inkt voor deze tekening is zwart. Dat is niet altijd zo, want veel tekeningen maak ik met bruine inkt. Daar heb ik geen speciale reden voor, behalve dan dat bruine inkt beter te reproduceren is in full color en rgb-systemen. Tja, wat valt er verder nog te zeggen over deze prent? De taal verbergt veel tekeningen!

71. De Lichtslang (2017)

In mijn vorige post komt de gloeilamp weer 's voor. Ik hou van die dingen! Al eerder maakte ik er een tekening over (zie de post van 1 september 2017), In deze prent wordt het ding gevoed door een slang. Het wezen dat zo vertrouwd is met de aardse duisternis geeft hier licht.
Overigens, hoe oud kan een lamp worden? Er schijnt in Amerika een lamp te zijn die nog nooit vervangen is. Hij brandt al meer dan 100 jaar, en in mijn eigen huis is een lamp die al bijna twintig jaar onafgebroken brandt. Een wonder! Ja, de dingen schijnen soms te leven, onze tuinpoort zegt bijvoorbeeld zachtjes 'spekkoek' bij het sluiten. In Japan krijgen dingen die meer dan 100 jaar leven een ziel toebedeeld, geloof ik. 

70. Haileys alphabet, letter Ee (2018)

Hello Hailey, Edisons electric lightbulbs paint all things yellow, even elephants. Did you ever see a yellow elephant? Or a pink one? I think your father saw both. But do you see an other word in this picture, beginning with an E?

69. Feli! (2018)

Ontving de afgelopen week ook nog een kaartje van de Dood. 'Feli met je 69e, vriend, nog vele ja — eh maanden!' Als de Dood zelf zoiets zegt, klinkt het heel geruststellend, nietwaar? En kijk, het cijfer 69 vloeit kunstig uit zijn rammelende kakement. Maar is het niet toevallig ook het teken voor Cancer? Je weet het nooit met die gast. En verder ben ik z'n vriend niet.

O ja, dit is de 69e post (numerus est omen!) op Monstra diversa. Ik zal ze vanaf nu maar nummeren. 

Feest! (2018)

Hoe viert een vuurkobold zijn verjaardag? Hij vouwt een feesthoed, en steekt die steek vervolgens in de fik. En zo, met een vlammentooi als van een zonnegod, doet hij de gasten open. Leuker dan kaarsjes uitblazen! Schroeiplekjes worden geblust met vuurwater.

Ontwerpschets boekenlegger (2018)

De christenen noemen zich mensen van het boek. Mensen van dat ene boek, wel te verstaan. Timeo hominem unius libri. De ware lezer leest echter in principe alles! Boekenleggers zijn dan wel een noodzaak. Deze boekenlegger, gemaakt voor eigen gebruik, is helaas te laat ontstaan. De moderne mensch leest immers electrisch! Electrisch lezen is comfortabel, economisch en bovendien milieuvriendelijk. Voor een e-boek hoeft geen boom meer omgelegd te worden. Bedenk, dat het woord boek afkomstig is van het woord beuk! Nee, dat is niet waar, maar het feit blijft dat voor papier gekapt moet worden.

Lou de Palingboer (2018)

in mijn jonge jaren had je in het nogal kristelike NL Lou de Palingboer. Hij predikte een libertijnse versie van het evangelie. Vierhonderd jaar geleden zou hij stellig op de brandstapel zijn geëindigd. (In Voer voor psychologen beschrijft Harry Mulisch een ontmoeting van hem en Jan Hein Donner, de schaker, met deze zwetser.) 

Het beroep van palingboer past evangelisten en kerkleiders overigens als geen ander. Immers:

Zij maken van het woord van God

een paling in een emmer snot.
Jawel, wegens dit onschuldige rijmpje zou ik eveneens op de brandstapel zijn geëindigd. Misschien wel naast Lou. Verschrikkelijk!

Säkerhet (1982)

Deze tekening, een deel van een tweeluik met als titel Säkerhet, is 36 jaar geleden vervaardigd. Het is één van de laatste tekeningen die ik in de vorige eeuw nog handmatig heb gemaakt. Daarna kwam er een jarenlange periode van meer op design gerichte werkzaamheden (het ontwerpen van een logo is styleren, illustreren is detailleren); in die periode deed ook de computer zijn intrede. Dat heeft geduurd tot een jaar of drie geleden. Mijn handvaardigheid was gereduceerd tot practisch nul. In feite heb ik opnieuw handmatig moeten leren tekenen. Met tekenen op de computer is niks mis, maar voor de rest van mijn leven houd ik het liever bij een potlood, een potje inkt en een wat tubetjes verf.
Van kindsaf ben ik een groot bewonderaar geweest van het Säkerhet-logo, de Zwaluw. Ooit heb ik mij voorgenomen daarvan een tattoo te laten zetten. Bij mij is dat er niet van gekomen, maar mijn zoon in Ierland heeft zo'n prachtig zwaluwmerk op zijn huid staan. Body-art!
Hieronder ziet u mijn eigentijdse versie (2018) van de hoofdpersoon in dit minidrama.

De gele hoed (2018)

Wij dragen maskers, zegt men. Maar wie houdt ons die maskers voor? Wijzelf? De ander? In bovenstaand prentje probeer ik op die vraag een antwoord te geven.
Wit is trouwens een fascinerende kleur. Het is in deze tekening de kleur van het papier zelf, net als in drukwerk (witte drukinkt bestaat niet). In één van mijn favoriete boeken, Moby Dick, wordt aan de kleur wit zelfs een heel hoofdstuk besteed (hoofdstuk 42). Een lezenswaardige tekst!

De luchtbellenjongleur (2018)

De aardkobold is een bouwer, de vuurkobold een strijder, maar ook een smid, en de luchtkobold een denker. De waterkobold echter is de kunstenaar onder de gnomen. Hij houdt van beeld en fantasie, en van theater. Hij kan jongleren met een paar luchtbellen. Overigens, om publiek geeft hij niet, hij is doof voor applaus.

Dd — Dog, Donut, Drops (2018)

Look at that dancing donut, Hailey! And why is that dog loosing drops? He looks like Larry, doesn't he? I think, he wants to swallow that dancing one-eyed baking!
Aanvankelijk was de donut gedacht als een baksel met een gezichtje. Tijdens een wandeling door het mooie Ierse stadje waar mijn kleindochter Hailey woont, zag ik een winkeltje met donuts in alle soorten en maten, waaronder een één-ogige. Maar... drie beentjes had-ie niet!

Alzheimer slak (2018)

Minstens zo tragisch als een metamorfose door ziekte (zie mijn vorige post) lijkt mij het Grote Vergeten dat gepaard gaat met een geestelijke achteruitgang. Dat geldt zeer zeker ook voor de partners of verwanten. Slakken schijnen overigens in culinair opzicht een tractatie te zijn. Mijn echtgenote is er dol op en mijn dochter eet ze in Japan, maar dan een decimeter groot. Enfin, zolang u de slak consumeert en niet de slak ú, is er niets aan de hand.

Die Verwandlung (2018)

In mijn vorige blogje had ik het over het verlangen een krokodil te worden. Het thema van de gedaanteverwisseling fascineert en beangstigt de mens. Van Homerus  tot Kafka heeft het grote schrijvers geboeid. Een bijzondere soort gedaanteverwisseling resulteert uit een ziekte, zoals bijvoorbeeld in de roman Het glinsterend pantser van Vestdijk. 

Bovenstaande illustratie werd door mij gemaakt bij het verhaal Die Verwandlung (De gedaanteverwissling) van Franz Kafka. De hoofdpersoon in dat verhaal ontwaakt nadat hij veranderd is in een 'ungeheueren Ungeziefer', een 'monsterachtig ongedierte'. Kafka is moeilijk te illustreren, vooral omdat het niet duidelijk is of hij ernstig is of de draak steekt met zijn personages. (Zie voor een eerdere illustratie van Kafka mijn post van 6 juli 2017.)
Naschrift 6 mei 2018. Wat betreft de metamorfose door een ziekte: ik had laatst enige moeite op Schiphol aangezien ik niet echt meer lijk op de redelijk recente foto in mijn ID-bewijs. Pas na mijn opmerking 'Ik heb kanker, man' werd ik doorgelaten. 'Sorry', zei de douanier. Kijk, dat vind ik nou een sympatico!

Crocoman (2018)

Als jochie van 5 hoopte ik vurig te veranderen in een krokodil. Ik rende dikwijls mijn slaapkamertje in en wierp me met grote snelheid grommend op mijn bedje. Dat geeft namelijk een zeer sterk croco-gevoel, probeert u het maar! Daarna liep ik naar de spiegel en zag inderdaad iets croco-achtigs aan mijn uiterlijk. Soms bad ik god mij te veranderen. Maar die doet zelden wat ik wil, en dus werd ik geen krokodil. 

Tegenwoordig vind ik, als ik voor de spiegel sta, dat ik toch iets krokodillerigs begin te krijgen. Maar dat komt niet door god. Dat komt eerder door de chemo's en de k. Da's mooi meegenomen, nietwaar?

Rustende aardkobold (2018)

Wie ooit aan een galg gehangen heeft, weet uit eigen ervaring hoe rustgevend zoiets is. Dit vredige tafereeltje nu toont ons een rustende aardkobold. Deze soort gnomen slaapt utsluitend met het hoofd gericht naar de aarde. Dus komen ze langs een vrije galg, dan steken ze één of twee beentjes in de strop, maskertje op, en knappen een uiltje. Zzzzz! 

Enige gelijkenis met The Hanged Man van het Tarotspel is zeker aanwezig, dat hebt u juist opgemerkt.

Zijn laatste uur (2018)

De Tijd is een raadselachtig fenomeen en een van de meest interessante thema's in de kunst (denk aan de horloges van Dali of aan de romancyclus A la recherche du temps perdu van Proust). De tweelingbroer van de Tijd is de Dood. De wijzers van de klok zijn de pijlen waarmee wij eens geveld worden: dan slaat ons laatste uur. Een lege wijzerplaat blijft voor ons over.
Deze tekening is deel van serie postkaarten op A6-formaat. Ik ga 'm gezellig opsturen naar een jarige, of bij wijze van innige deelneming.

De zandloper (2018)

Door de miljoenen jaren die het zand nodig heeft gehad om te ontstaan, heeft het een bijzondere relatie gekregen met de Tijd. Alsof elke seconde van die duizenden millennia geresulteerd heeft in een korrel. Maar ach wat is Tijd? Tijd, zegt de 18e eeuwse filosoof Kant, zit tussen de oren. En daar houd ik het bij.

De sik moet waaien (2018)

Bizarre levensvormen hebben bizarre gewoontes; dat geldt voor u, dat geldt voor mij, dat geldt ook voor het volk der gnomen, dubbelgnomen en kobolden. Gewoonlijk dragen zij hun sik netjes opgerold tot een knoedeltje, maar soms, meestal met volle maan, gaat-ie helemaal los. Onder het motto 'de sik moet waaien', krijgt het groeisel een kwartier lang de ruimte. Daarna keren zij, geestelijk en lichamelijk verkwikt, huis— of holwaarts.