Bij een reis door een nog onbekend land hoort een reisgids, of ie nou digitaal is, van papier, van vlees en bloed, of anderszins. T. Pot, uw gids in Orange Pekoe, is van porcelein, en declameert tijdens het wandelen verzen uit de nationale poëzie van zijn land:
Mijn beste vriend, de storm trekt naar het zuiden.
Ik schrijf nu zittend bij mijn venster, dat lang
gesloten bleef. Op reis was ik soms bang
mijn stad nooit weer te zien, en nooit het luiden,
de klanken weer te horen van de klokken
van ons paleis, die als kristallen vlokken
neerdalen in de vensters. Maar mijn reis
is nu voorbij. Net klonk weer het bewijs!
Mijn beste vriend, een maand of wat geleden
verzocht men mij om mee te reizen als
gezel van onze Khan. De stroeve bals,
de maskers, roddels en het leeg vertreden,
zij worden door mij als het kan gemeden:
het hof, kortom, bezit voor mij iets vals.
Tja, de ene theepot is de andere niet. Da's duidelijk.
D'r kan toch heel wat moois uit een theepot komen!
BeantwoordenVerwijderenDat klinkt allemaal erg symbolisch. Interessante cultuur daar op Orange Pekoe!
BeantwoordenVerwijderen