160. De Archivaris (2019)

De laatste dagen van december ben je bezig met een evaluatie van het werk van het afgelopen jaar. Ik bekijk mijn tekeningen nog eens goed. Een derde kan blijven, een derde gaat weg en een derde moet overnieuw. De laatste is de categorie waaraan ik het meeste plezier beleef. De eerdere versie van de Archivaris bevredigde mij niet, deze is al heel wat beter. Maar ja, ik ben nu eenmaal een groot bewonderaar van Arcimboldo.

159. De Leporellobrothers 2 (2019)

Dit Leporelloboek (zie ook vorige post) is een alfabet. Mijn kleindochter leert lezen en schrijven, weliswaar met andere letters dan druletters, maar toch, de drukletters zijn de meest gebruikte letters in de schriftelijke communicatie. In deze eeuw van het keyboard komt het handschrift duidelijk op de tweede plaats. Je vraagt je bijna af, waarom kinderen nog schrijven leren.

158. De Leporellobrothers 1 (2019)

De laatste dagen heb ik met veel plezier gewerkt aan een Leporelloboek voor mijn kleindochter in Ierland. Een Leporelloboek is een harmonicaboek; de naam is afgeleid van Leporello, de knecht van Don Giovanni. De brave ziel noteerde daarin alle liefjes van zijn meester. Er stonden zo'n slordige 2000 namen in genoteerd. Ook in de opera van Mozart wordt van deze handige uitvinding gebruik gemaakt. 

157. Mr. Moon 2 (2019)

Het Schaduwbeest verslindt hem. Maar als hij bijna helemaal in die grote donkere muil verdwenen is, ontdekt Mr. Moon dat hij zèlf ook het Schaduwbeest kan opeten! En zo wordt hij weer dikker en gaat terug naar huis. De moraal van dit verhaal: laat je niet opeten, maar wees weerbaar.

156. Mr. Moon 1 (2019)

Al een poosje speel ik met het idee voor een kinderboek: Mr. Moon. Deze meneer wordt afwisselend dikker en dunner, voller en magerder. Wordt hij magerder dan gaat hij op zoek naar voedsel, en komt op een andere planeet. Daar woont het Schaduwbeest!

155. Het Het typomannetje (2019)

Wie wat dieper gaat graven in een boek, komt ongetwijfeld het typomanntje tegen. Soms duikt het ook vanzelf op, of worstelt zich omhoog uit het papier. Het verzorgt de belettering, en vooral ook de interpunctie in literaire teksten. Het is een echte kobold, en heeft dus van de mens afwijkende proporties, ik zou haast zeggen mooiere. Je hoort het ventje fluisteren in het ritselen van de  bladzijden. Ach, de monstra diversa van deze wereld zijn talrijk als de zandkorrels der zeeën. Verdwijnt het typomannetje, dan sluiten de bladzijden zich weer vanzelf.

154. Het Spiegelei (2019)

In de taal zitten veel mooie tekeningen verborgen, dat heb ik al eens vaker gezegd. Neem nu het woord Spiegelei, daar kun je wel wat over fantaseren...

Spiegelei

Het leven is een ei.

Het omsluit mijn ik en mij.

Mijn ik, dat steeds meer zichtbaar wordt,

dat mij spiegelt aan gene zij.

153. De Bladvis (2019)

De bladvis is eigenlijk een soort platvis, een wezen dat op de grens leeft van het tweedimensionale rijk. Wie zou daar niet een kijkje willen nemen? Hoewel ze op grote diepte leven, zien ze zelf geen diepte, maar alleen breedte en hoogte. Hoe ziet hun wereld eruit? Ook tijd ervaren ze niet, dat is, zegt Einstein, immers de vierde dimEnsie. maar hoeveel dimensies zijn er? Is de dood een dimensie? Raadsels!

152. De Potloodrat (2019)

Als trotse eigenaar van een Potloodrat wordt mij vaak de vraag gesteld: 'Wat eet zo'n dier nou eigenlijk?' Wel je kunt kaas of fruit voor hem neerzetten, en dan maakt-ie er een aardig stilleventje van. Maar het liefst eet-ie een of ander fantasietafereel, een kijksprookje of een scène uit het leven der kobolden. Dat zijn vooral de 4B-ratten, of hoger. Een 9B-rat is daar werkelijk verzot op. Het zijn gemakkelijke dieren, met veel fantasie.

151. De PyroMaan (2019)

Maar lucifers zijn natuurlijk geen speelgoed (zie mijn post van vorige week). Je moet ze nooit de verkeerde in handen geven, zoals bijvoorbeeld een pyromaan. Wat er dan gebeurt...

De PyroMaan

steekt iedereen en alles aan.

Hoeden, neuzen, kale koppen blijven 

heel de nacht in de fik staan.

150. Dragonmatch (2019)

Toen ik klein was, had je behalve de Dinky Toys ook nog autootjes van Matchbox. Ze waren zelfs nog kleiner dan DT. Misschien hebben die autootjes mij geïnspireerd tot deze tekening. Maar zou zo'n draakje dat in zo'n doosje past nog wel afschrikwekkend zijn? Denk 't niet. Gek eigenlijk, als je bedenkt dat het heel kleine inmiddels levensbedreigend is geworden. Neem de bacterie. Oneindig veel kleiner dan een kanonskogel, maar als biologisch wapen minstens zo gevaarlijk. Denk bijvoorbeeld aan het beroemde boek van H. G. Wells over de (mislukte) invasie der Martianen.

149. Herfstkoninkje (2019)

Het is herfst, en de meest vreemde groeisels komen uit de grond omhoog, herfsttijloos, rare zwammen, en aan de bomen groeien enorme Donald Duck snavels. Het herfstkoninkje is daartussen niet eens een bijzondere verschijning, want deze oranjetelg gaat zijn eigen weg, en probeert niet op te vallen. Dat lukt meestal wel, hij heeft een mooie schutkleur tussen al die gekleurde blaades. Maar soms hoor je zijn lachje, een raspend ritselen. En kijk, daar heb je hem!

148. Uit het leven van de Dood, 1 (2019)

Ook de Dood steekt zich af en toe in het nieuw. Misschien wil hij zijn status wat verhogen of wil hij een dame imponeren. De hoge hoed wordt vervangen door een vlotter model, de lege oogkassen die toch een wat louche indruk maken, worden gevuld met een glazen oogbol, want zo'n stuiter geeft cachet. Zeker met het oog (ha, ha) op het aanstaande Halloweenfeest is die nieuwe outfit mooi meegenomen.

147. Stradivariuskruiper (2019)

Na al dat geschrijf over de dood wordt het wel weer 's tijd voor een vrolijke noot. Een stukkie voor viool? Of een stukkie viool? Met dat laatste doe je de Stradivariuskruiper een enorm plezier. Als een soort specht boort hij een gaatje in de kast van het instrument, en verorbert het hout met smaak. Het diertje, niet groter dan een lucifer, is ongetwijfeld muzikaal. Maar uw kostbare strijkplank verandert hij in een hoopje schroot.

146. Werelddierendag 2019 (2019)

Vandaag, werelddierendag 2019, hebben wij onze boxer niet op een extra plakje worst getracteerd, maar een spuitje. Althans, dat heeft de dierenarts gedaan. Het lieve dier kon niet meer. Door een tumor in zijn hals werd eten, drinken en slikken steeds lastiger, ja zo goed als onmogelijk. Soms is de dood een geschenk. Het klinkt wrang, maar de waarheid is een bitter kruid. Lieve Milo, bedankt voor de prachtige boswandelingen die we met jou gemaakt hebben. Je bent en blijft ons wandelmaatje voor altijd.

Het dier is het meest gave product van de evolutie. Als de mens dan toch moet, zie ik hem liever terug in een dier, en in de mens zie ik liever het dier terug.

145. Mortis lanterna (2019)

Het derde van de attributen van Pietje de Dood (zie vorige twee posts): de Lanterna mortis. Naast het glaasje water op het nachtkastje bij het doodsbed mag deze niet ontbreken. Of lanterna, het is eigenlijk een porceleinen huls, waarin aan de voorkant een lichtje geplaatst kan worden. Gekleed in zijn sleetse, boerenfrak houdt Pietje de Dood naast ons de wacht. Geruststellend, toch?
Merkwaardig detail: wat bij een porceleinen theekopje het oor vormt, is hier, maar dan omgekeerd, de staart van deze gast.

144. Mortis speculum (2019)

Van de attributen waarmee de Dood zich omringt is de Speculum mortis zonder twijfel de minst opwekkende. Immers, dit voorwerp toont ons in de laatste seconde, vlak voor onze overgang naar gene zijde. En hoe vredig ook onze gelaatstrekken zullen zijn, het  is toch altijd ff schrikken: zo oud, zo vermoeid zien wij er uit op dat moment. Dan is het voorbij, ons gelaat bevriest in een masker.

143. De laatste zandkorrel (2019)

De tijd van ons leven glijdt als zand voorbij. Aan de laatste korrel, de laatste seconde, klampen wij ons vast, maar ook die verdwijnt. Dat is de korrel die Pietje de Dood het meest fascineert. Dat een mens zich vastklampt aan zoiets onbelangrijks! Hoe moedig en rustig sterft een hond dan! Neem nu Argos, de hond van Odysseus (zie ook vorige post) over wie geschreven staat: "Het lot van de donkere dood bedwong Argos, dadelijk nadat hij in het twinigste jaar Odysseus had teruggezien." Hij stierf als een koning op een vuilnisbelt. Maar leest u de hele passage in het zeventiende boek van de Odyssee: poëzie!

142. Cycloop met potlood (2019)

De cycloop vreest maar één ding: een nieuwe ontmoeting met zijn aartsvijand Odysseus. Hij herinnert zich hoe zijn voorvadertje, of liever gezegd, diens ene oog, kennis maakte met de gepunte paal die Odysseus daarin dreef. Een paal met een in het vuur verkoolde punt die sissend in het oognat zonk: in wezen een reusachtig potlood waarmee Odysseus zijn naam schreef: Nemo. Wreed? Ach... Leest u eventueel zelf het verhaal in boek 9 van de Odyssee. Literatuur van bijna 3000 jaar oud, en ongeëvenaard.

141. Maantikkertje (2019)

Zij spelen tikkertje met de maan,

en raken haar ook werkelijk aan.

Of menen zij dat slechts? Wij zien verwonderd toe,

maar gunnen iedereen zijn waan.

140. Fantasia 2 (2019)

Hebt u wel fantasie, dan begrijpt u waarom twee kobolden op elkaar gaan staan, en naar de maan reiken. U begrijpt, dat je kunt vliegen met, of zweven op twee blaadjes die uit je schouders groeien. U snapt dat een cycloop bang is voor een potlood. U vraagt niet naar het hoe of wat, maar verbaast zich met mij over die wonderlijke verhalen die in dat boek te lezen staan. Uw eigen fantasie neemt u mee naar onbereikbare verten.

139. Fantasia 1 (2019)

Het hier afgebeelde boek bevat vrijwel alle sprookjes waarvan je zou willen dat ze ooit geschreven waren. De sprookjes waarbij ik mijn illustraties maak. Maar, zoals Harry Mulisch zegt, niet de schrijver moet fantasie hebben, maar de lezer. Hebt u geen fantasie, begin dan niet aan dit boek, want alle pagina's zijn blanco.

138. De grote reis (2019)

De herfst staat voor de deur, en daarmee de grote reis van vogel en blad. Voor veel mensen is reizen het toppunt van leven, voor mij is het synoniem met de dood. Mijn huisje hangt als een ouwe jas om mij heen, onze kleine tuin met appelboom, duiven en wilde bloemen, een hond in de schaduw, is voor mij het paradijs. Wat is het paradijs? Een plekje waar je sterven wil.

137. De Dood (2019)

In hetzelfde schetsboekje als dat van vorige week treffen wij deze onbekende oude bekende aan: de Dood. De Dood is blind, want zonder aanziens des persoons haalt hij iedereen, koning of bedelaar, prinses of geleerde. Maar tegelijk heeft hij vele ogen, want niemand ontsnapt aan zijn blik, en als zodanig is hij verwant aan Argos, uit de Griekse mythologie. Deze paradox van blindheid en alziendheid maakt hem tot een ongrijpbare tegenstander, één tegen wie iedereen het onderspit delft. 

136. Fabels uit Orange Pekoe (2019)

Een rijke boer in Orange Pekoe mishandelde niet alleen zijn dieren, maar verbrandde alles wat op zijn erf groeide aan planten en struiken. Vooral een kruipplant moest het ontzien. Op een dag zei deze tegen zijn onderaardse vrienden: "Graaf een kuil voor hem, dan zullen wij hem een lesje leren." Zo gebeurde. De boer zakte tot zijn kin in de grond, en snel kroop de kruipplant door zijn ene oor naar binnen en door het andere naar buiten. In minder dan geen tijd was de man overwoekerd, en stierf een ellendige dood.

Men ziet: door samenwerking kan men een tiran ten val brengen.

135. Haileys alphabet, letter T (2019)

Hello Hailey, how many tails do you tell in this picture? One? Two? Three? The right answer is two, I think, but you will never know. Greetings, opi

134. Het rendez-vous (2019)

De liefde is niet blind, maar visionair. Zij ziet de schoonheid in wat wij als lelijkheid ervaren. Het mooie daarvan is, dat iedereen verliefd kan worden op iedereen. Een liefhebber van het vrouwelijk schoon, kan verliefd worden op een kobold, een melaatse dwerg kan verliefd worden op een zwarte aardappel. Stel u een romantisch rendez-vous voor tussen twee van zulke wezens. Hun schuchter verlangen naar elkaar. Zeg eens eerlijk, bent u daar niet een beetje jalours op?

133. De vishoed (2019)

Wil je in Orange Pekoe enige status verwerven (en dat houdt bijvoorbeeld in, dat je de keizer op 300 meter mag naderen), dan moet je beschikken over ten minste één vishoed. Ze zijn er in vele soorten en maten, maar alle even kostbaar. Het hier getoonde type is een instapmodel, en kost verscheidene maandsalarissen. Maar dan heb je ook wat.

132. De oorvlinder (2019)

In de rubriek Monstra diversa presenteren wij vandaag de oorvlinder. Hij zou natuurlijk evengoed oogvlinder kunnen heten, want hij heeft van beide zintuigen wel iets. En net zo goed als deze vlinder maar wat heen en weer fladdert op zoek naar voedsel en kleurtjes, zo fladderen onze zintuigen maar wat heen en weer. Tja, eens is het gedaan met dat gefladder. Het oog breekt, het oor suist, de duisternis treedt in.

131. Haileys alphabet, letter P (2019)

Hallo Hailey, in potloodland regent het potloodpunten en dat doet pijn. Daarom hebben de bewoners allemaal een paarse paraplu, en een puntmuts. Gelukkig wonen wij daar niet. Our raindrops are pretty soft!

Greetings, opi

130. Die Verwandlung (2019)

De personages die Kafka in zijn verhaal Die Verwandlung laat optreden zijn stuk voor stuk een vondst. Neem nu de werkster; haar grove manier van doen is in wezen nog het meest menselijk. Zij gelooft ook, dat Gregor Samsa, de hoofdpersoon, 'zo slim is als een mens'. En daarmee is zij de enige die de trieste mens-kever naar waarde schat. Zij is hier afgebeeld, terwijl zij Gregor Samsa van een kast tracht te verjagen.

129. Het eind van het lied (2019)

Het eind van het lied is voor elk lied hetzelfde, maar toch ook anders. Het is de stilte die volgt op de laatste noot, maar in die stilte klinkt het lied nog na, en daarom is die stilte anders dan die van andere liederen. Wanneer moet een lied eindigen? Wanneer moet men niet meer verder werken aan een vers, aan een tekening, aan een creatie? Dat te bepalen is een grote kunst, en de kern van het artistieke métier. Kennelijk is dat de here God niet zo gelukt. Hij had beter een dag eerder kunnen stoppen, of een dag langer kunnen doorwerken. De mens is immers het minst geslaagde deel van zijn schepping. Ja maar, zegt u, de mens heeft toch maar het Rode Kruis uitgevonden en de leesbril! Na, und! Dat weegt niet op tegen bijvoorbeeld een zalm, of een gierzwaluw.

128. Zeventig! (2019)

Niet alleen het kwik passeerde gister de grens van 70 (graden F), ook de auteur van deze blog. Heden is hij zeventig jaar oud plus één dag. En zie eens hoe vitaal hij nog oogt op dit geschetste portretje! Het slikken van pilletjes is trouwens niet zijn enige gymnastiek: elke ochtend om 5 uur loopt hij met de grote boxer, en overdag hobbelt hij nog eens twee keer mee als zijn echtgenote er mee wandelt. Ja, lopen houdt je jong, de benen moeten trainen!
De tekening is vervaardigd met inkt van Winsor & Newton uit een set van 8 kleuren die ik van mijn lieve kids cadeau kreeg. 

127. Haileys alphabet, Newspaperboy (2019)

Hallo Hailey, did you ever buy a newspaper? The news has wings and flies from New York to Nepal, from  Nagasaki to the Netherlands. But now we don't need newspapers anymore, because we have internet. So you can say, newspapers are out of time.

126. Monstra-Diversa, De dromenkruider (2019)

Uit maanlicht en rook ontstaat een bijzonder soort luchtkobold: de Dromenkruider. Hij beweegt zich 's nachts en in de ochtendschemer over de daken, en strooit royaal in de buurt van dakvensters en kapellen. Over zijn schouder hangt een grote zak met gepeperde en verontrustende, maar ook wel kalmerende symbolen. Het is maar net, wat ie beetpakt. Sommige lui lopen bij de psychiater en vertellen hem of haar welke symbolen ze in hun droom hebben gezien. De psych knikt begrijpend en begripvol bij het consumeren van die tuttifrutti. Dat knikkebollen wordt trouwens vergoed door uw verzekering.

125. Man met één oog (2019)

Door één of andere bijwerking van medicijnen (?) voel ik me gedwongen om eenogigen te tekenen. Hoezo? Wel, als ik 's nachts wakker word, zit één van beide ogen dicht. Als een voorzichtige cycloop daal ik de trap af om water in te nemen. Ik heb namelijk ook een kurkdroge mond. Mijn tong, die gladde speekselharing, ligt op het droge. Dat gaat lekker zo! Maar ach, wat zeur ik. Er ligt altijd een potlood klaar en zo'n oog is in een ogenblik weer bijgetekend. En een glas water is zo gevuld. Kanker, daar kun je mee leven!

124. Dragonmatch (2019)

Zo'n luciferkopje is eigenlijk niks anders dan een piepklein drakeneitje. Als je het afstrijkt, broed je het uit. Ach, kon je het vlammetje maar afkoelen en bewaren, dan zou het, eerst langzaam, maar dan steeds sneller, veranderen in een draakje, vervolgens in een draak. 

Ik houd van lucifermerken. Ik ben van plan er nog 's een paar te ontwerpen, maar dan met een klassieke vormgeving. Dus geen gestyleerde rommel zoals van Albert Hejn. Deze ecoline-schets is een voorstudie.

123. Papilio pilei (2019)

De hoedvlinder (Papilio pilei) is een echte gentleman. Zelfs hen, die het op hem gemunt hebben, staat hij netjes te woord. Hij blijft voorkomend, verontschuldigt zich, dat hij zich niet laat opeten, en vliegt zijns weegs. De trol heeft slechts het nakijken, slobbert wat modder, en zoekt een vette worm.

122. Fabel - Galg en rat (2019)

EEN moordenaar werd na het vonnis opgeknoopt.

'Mij is die last wel toevertrouwd', zo sprak het touw,

'ik ben de Wet, en breken zal ik nooit'.

Een rat klom vlug de galg in. 'Ik lust je rauw',

sprak hij, 'al ben je vier keer dikker dan mijn staart',

en beet het touw toen door. 

De moordenaar ontkwam, alleen z'n gat was blauw.

Men ziet: dit is de Wet met al haar praatjes waard!

In Orange Pekoe, met zijn nogal anarchistische bevolking, bestaat veel wantrouwen jegens de overheid. Men moet er niet veel van hebben. Op het galgenveld bij het keizerlijk paleis staat een aantal galgen opgesteld. Ze zijn gelakt in heldere kleuren, en de misdadiger mag uitzoeken, welke kleur hij prefereert. Ze worden regelmatig in brand gestoken.

121. Kafka voor kinderen (2019)

Ongetwifeld zou de grote schrijver Franz Kafka in staat zijn geweest zijn beroemde verhaal 'Die Verwandlung' te herschrijven voor kinderen. Met dat idee in het achterhoofd maakte ik een nieuwe versie van een eerdere illustratie (zie 22 april 2018). Deze versie is in kleur. Vreemd genoeg heeft monochroom werk meer een volwassen sfeer dan werk in kleur. Dat zie je bijvoorbeeld aan de Bommelverhalen van Toonder. De kleurenversies stonden in de Donald Duck, de zwart-wit versies in de krant. 

120. Het T-model 2 (2019)

Het T-model is een archetype dat in allerlei culturele uitingen terugkomt. Wat dacht u van de T-Ford, die hier als passagier de Dood vervoert? Wat dacht u bijvoorbeeld van de T-splitsing, die al bij de Romeinen werd vereerd als heilige plaats, een heiligdom van Hecate, een godin van de Dood? Precies: u dacht er niets van, nooit over nagedacht ook. Geeft niet, een mens is nooit te oud om te gaan nadenken.

Curieus werd ook Kuifje veilig in een T-Ford door het duistere rijk van Afrika gebracht, nou ja tot en met pagina 21. Het T-model geeft dezelfde veiligheid als het kruis, ja het ìs het kruis. Het volk met de meeste T-modellen is het meest christelijke volk op deze aarde: T-shirts, T-bones, T-Fords etc.

119. Het T-model 1 (2019)

Ook bij het volk der kobolden kent men passiespelen. En al zijn het kleine lieden, de passie is er niet minder groots om. Bijzonder aangrijpend is de scene waarin hun Verlosser de spijkers toezingt die hem straks aan het hout zullen nagelen. Aan die zogenaamde Clavus- of Spijkercantate kan Bach nog een puntje zuigen! 

Eigenlijk is zo'n kruis niets anders dan een reusachtige letter T. De spijkers zijn ook letters T, evenals de hamer, maar dan van een wat kleiner formaat. Dat T-model komt nogal vaak terug in allerlei culturele uitingen. In een volgende blog daarover meer.

118. Fabel - De vissende kraanvogel (2019)

EEN KRAANVOGEL had een vis gestolen uit het meer van de keizer. Het was alleen de mens toegestaan daar vis te vangen. Plots klonk een stem uit de wolken (maar er was niets te zien): 'Toon mij uw handen'. Hoe vurig wenste de kraanvogel nu handen te bezitten! En zie! Hij bezat handen! Hij was een mens! 'Wat glanst daar in uw hand?', vroeg de stem. 'Heer, het is de knop van mijn wandelstok', zei de kraanvogel. Nu, dat was een leugen, want het was het oog van de vis. 'Gij mag de vis behouden, omdat gij handen hebt, maar ge zult nooit meer vleugels krijgen, omdat gij gelogen hebt!', sprak de stem.  En spoedig daarna stierf de kraanvogel van verdriet, omdat hij niet meer vliegen kon.

Ook in het fabelland Orange Pekoe worden fabels geschreven. Het is is naturlijk vreemd, dat in een land, dat zèlf een fabelland is, ook fabels worden verteld: dat zijn dus fabels in een fabel — maar o.k. wie zit daarmee? Wellicht ook komen ze allemaal uit de koker van de mystificator Rudolf Urquell, de archivaris van OP.

117. Fabel - De vos en de kroko (2019)

EEN VOS wou juist gaan drinken uit een poel.

Plots dook een kroko op, gekleed in 't zwart.

'Drink van dit kostelijke vocht, broeder', sprak hij

met zalvend stemgeluid, 'het is zojuist door mij gewijd'.

De vos sprak toen: 'Jij zèlf bent juist de reden, vriend,

dat ik dit water mijd!', en nam de benen.

Men ziet: een slimmerik doorziet een zwartrok snel,

en redt op tijd zijn hachje en zijn vel.

Deze fabel is een bewerking van de 25e fabel, eerste boek, van Phaedrus' fabels. Phaedrus was een vrijgelaten Romeinse slaaf die op zijn beurt de fabels bewerkte van Aesopus, een Griekse slaaf.

116. Fabel - De Prop & de Vlam (2019)

EEN VLAM sprak tot een prop papier:

'Kom in mijn armen, ik zal je verzengen!'

'Liever wens ik mijn gekreukte leven te verlengen,

dan dat ik in jou sterven moet!', zo sprak de prop.

Men ziet: ook een gekreukt bestaan

is waard om ermee door te gaan!

Het leuke van fabels is, dat dieren en dingen daarin kunnen praten. Zìj krijgen eindelijk een stem! Het vervelende ervan is, dat ze een wat zeurderige moraal hebben. Maar dat kun je ondervangen door de tekst aan te passen of een geheel nieuwe fabel te schrijven. Zeer inspirerend! Zal er de komende tijd een aantal op deze blog gaan plaatsen.

115. Wintertijd - Zomertijd (2019)

Wordt u ook zo moe van dat klokkengedoe? En als wìj er niet moe van worden, worden de klokken het wel. Ik hoor ze al verzuchten: 'Hadden we maar geen wijzers, dan lieten ze ons met rust!'. Ja, een wereld zonder wijzers, dat lijkt me heerlijk! Alleen nog maar het rustgevend getik der uurwerken!

114. Het (gratis) boekenweekgeschenk (2019)

Alles wat je voor niks kunt krijgen is rommel. Het boekenweekgeschenk is natuurlijk niet voor niks, want je moet eerst een boek kopen, maar dan krijg je het erbij voor niks. Het ís ook niks, dus je wordt niet beduveld. Trouwens, als je het over de duvel hebt...

Maar even serieus: de schrijvers van die geschenken en andere pulp, de zogenaamde hedendaagse literatoren, heb ik allang verruild voor Kafka, Dostojevski, Tolstoj, en Gogol. Nooit spijt van gehad.
De titel van de tekening is: The Devil's Dictionary, een verwijzing naar de schrijver Ambrose Bierce