De tijd van ons leven glijdt als zand voorbij. Aan de laatste korrel, de laatste seconde, klampen wij ons vast, maar ook die verdwijnt. Dat is de korrel die Pietje de Dood het meest fascineert. Dat een mens zich vastklampt aan zoiets onbelangrijks! Hoe moedig en rustig sterft een hond dan! Neem nu Argos, de hond van Odysseus (zie ook vorige post) over wie geschreven staat: "Het lot van de donkere dood bedwong Argos, dadelijk nadat hij in het twinigste jaar Odysseus had teruggezien." Hij stierf als een koning op een vuilnisbelt. Maar leest u de hele passage in het zeventiende boek van de Odyssee: poëzie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten