Door één of andere bijwerking van medicijnen (?) voel ik me gedwongen om eenogigen te tekenen. Hoezo? Wel, als ik 's nachts wakker word, zit één van beide ogen dicht. Als een voorzichtige cycloop daal ik de trap af om water in te nemen. Ik heb namelijk ook een kurkdroge mond. Mijn tong, die gladde speekselharing, ligt op het droge. Dat gaat lekker zo! Maar ach, wat zeur ik. Er ligt altijd een potlood klaar en zo'n oog is in een ogenblik weer bijgetekend. En een glas water is zo gevuld. Kanker, daar kun je mee leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten