Pandemieën zijn de broertjes van de Dood. Zij volgen hem op diens benige voet door steden, dorpen en gehuchten. Ze hebben natuurlijk geen zeis of zandloper, maar wel dragen zij een mondkapje. Dat slaan ze af en toe uit zoals een werkster haar stofdoek, met vele slachtoffers als gevolg. Ze hebben veel schik in hun arbeid, alleen het verplicht bijhouden van de administratie geeft hun nogal wat ongenoegen. Toch is het een simpele taak: een kruisje voor elke dode. Namen zijn niet eens vereist: de meeste overledenen belanden in een massagraf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten