Säkerhet (1982)

Deze tekening, een deel van een tweeluik met als titel Säkerhet, is 36 jaar geleden vervaardigd. Het is één van de laatste tekeningen die ik in de vorige eeuw nog handmatig heb gemaakt. Daarna kwam er een jarenlange periode van meer op design gerichte werkzaamheden (het ontwerpen van een logo is styleren, illustreren is detailleren); in die periode deed ook de computer zijn intrede. Dat heeft geduurd tot een jaar of drie geleden. Mijn handvaardigheid was gereduceerd tot practisch nul. In feite heb ik opnieuw handmatig moeten leren tekenen. Met tekenen op de computer is niks mis, maar voor de rest van mijn leven houd ik het liever bij een potlood, een potje inkt en een wat tubetjes verf.
Van kindsaf ben ik een groot bewonderaar geweest van het Säkerhet-logo, de Zwaluw. Ooit heb ik mij voorgenomen daarvan een tattoo te laten zetten. Bij mij is dat er niet van gekomen, maar mijn zoon in Ierland heeft zo'n prachtig zwaluwmerk op zijn huid staan. Body-art!
Hieronder ziet u mijn eigentijdse versie (2018) van de hoofdpersoon in dit minidrama.

De gele hoed (2018)

Wij dragen maskers, zegt men. Maar wie houdt ons die maskers voor? Wijzelf? De ander? In bovenstaand prentje probeer ik op die vraag een antwoord te geven.
Wit is trouwens een fascinerende kleur. Het is in deze tekening de kleur van het papier zelf, net als in drukwerk (witte drukinkt bestaat niet). In één van mijn favoriete boeken, Moby Dick, wordt aan de kleur wit zelfs een heel hoofdstuk besteed (hoofdstuk 42). Een lezenswaardige tekst!

De luchtbellenjongleur (2018)

De aardkobold is een bouwer, de vuurkobold een strijder, maar ook een smid, en de luchtkobold een denker. De waterkobold echter is de kunstenaar onder de gnomen. Hij houdt van beeld en fantasie, en van theater. Hij kan jongleren met een paar luchtbellen. Overigens, om publiek geeft hij niet, hij is doof voor applaus.

Dd — Dog, Donut, Drops (2018)

Look at that dancing donut, Hailey! And why is that dog loosing drops? He looks like Larry, doesn't he? I think, he wants to swallow that dancing one-eyed baking!
Aanvankelijk was de donut gedacht als een baksel met een gezichtje. Tijdens een wandeling door het mooie Ierse stadje waar mijn kleindochter Hailey woont, zag ik een winkeltje met donuts in alle soorten en maten, waaronder een één-ogige. Maar... drie beentjes had-ie niet!

Alzheimer slak (2018)

Minstens zo tragisch als een metamorfose door ziekte (zie mijn vorige post) lijkt mij het Grote Vergeten dat gepaard gaat met een geestelijke achteruitgang. Dat geldt zeer zeker ook voor de partners of verwanten. Slakken schijnen overigens in culinair opzicht een tractatie te zijn. Mijn echtgenote is er dol op en mijn dochter eet ze in Japan, maar dan een decimeter groot. Enfin, zolang u de slak consumeert en niet de slak ú, is er niets aan de hand.