290. De maanreis (25)

Het lichtje dat in de verte brandt, is van meneer Vincent, de vriend van Manus. Meneer Vincent is kunstschilder. Hij slaapt weinig. Zijn lievelingskleuren zijn blauw en geel. Hij houdt heel veel van blauw-gele schilderijen, maar ook van blauw-gele vlaggen! Kon hij dat mooie geel van Manus maar uit zijn tubes knijpen! Kijķ, daar vliegen de kraaien, die hij vandaag geschilderd heeft. Ze krassen schor.

289. De maanreis (24)

's Nachs liggen de meeste gasten op één oor. Maar in de tuin van het gesticht scharrelt Emiel de Eenhoorn rond. 'Niemand droomt tegenwoordig nog van een eenhoorn', zegt hij, 'ik kan beter iets nuttigs gaan doen'. En dus prikt hij papiertjes op het gazon. Het is donker hier, daarom licht Manus hem een beetje bij. Er fladdert een zwarte flard door het duister, waarschijnlijk gekke Goya. Maar in de verte brandt een lichtje...

288. De maanreis (23)

Vroeg of laat moet het er toch van komen, dat Manus het gesticht bezoekt. Hij wordt er altijd een beetje dépri van. Toch zijn er nog veel naargeestiger plaatsen. Manus komt daar nooit, maar reist er met een boog omheen. Het gesticht van St. Rémy bezoekt hij alleen omdat een goeie vriend daar momenteel "logeert".

287. De maanreis (22)

Niets is zo spannend als een schaatswedstrijd. Al heeft Manus haast, tijd voor een wedstrijdje is er natuurlijk wel. Het is twintig onder nul, maar Hans het rendier, nee, het schaatsbeest, is niet bang voor een beetje kou. Hij is wel bang voor die rare luchtbellen onder het ijs. Net of ze iets roepen. Hans let niet zo heel erg op die dingen. Hij houdt een wedstrijd met de maan!

286. De maanreis (21)

Manus had haast. Hé vriend, zoek je fittie, schreeuwde Pikkie Donker hem nog na. Maar Manus had geen tijd meer voor die gast. Hij was laat. Daar had je de Blauwe Schuit al, de jongens zaten zich al in te drinken. Ze gingen hem weer goed raken vannacht!