245. Gulliver en de hofdwerg

Lijkt de bovenstaande kaalkop op een reus? Eerder op een dwerg, een dwerg van reusachtige afmetingen, een reuzendwerg dus. Ook in het reuzenland Brobdingnag hield men er aan het hof een dwerg op na, evenals aan de hoven van Europa. Zo'n dwerg had allerlei privileges, en je begrijpt dat de hofdwerg van Brobdingnag niet zat te wachten op Gulliver. Hij pleegde enige keren een aanslag op Gullivers leven. Ruwe streken waren hem wel toevertrouwd. Hij heeft iets van een aardkobold. 

244. Lilliput en verder

In het land der dwergen ben jij een reus, in het der reuzen, ben je zelf een dwerg. Tot die relativerende ervaring o.a. komt Gulliver in Gullivers Travels (1726), een van de meest wonderlijke boeken ooit geschreven. Niet alleen reist Gulliver naar dwergen en reuzen, maar ook naar het vliegende eiland Laputa en voorts naar Japan. Hij maakt kennis met de voorloper van de computer, en met de onsterfelijke Struldbruggs, zie post 242. Het blijft overigens merkwaardig dat Jonathan Swift alleen het trieste en uitzichtloze van de Struldbruggs beschrijft, maar niet hun perspectief op een voortschrijdende medische wetenschap. Voor de doorsnee kankerlijder bijvoorbeeld bestaat toch wel de hoop, dat zijn/haar ziekte met een jaartje of vijftig, honderd te genezen is. Maar veel heb je daar niet aan.

243. De Blauwe Schuit

Reisverhalen zoals dat van Gulliver, zie vorige post, zijn de dromen van de literatuur. Dromen die je dromen kunt in je ouwe leunstoel. Aan zo'n verhaal dacht ik, toen ik bovenstaande tekening maakte. Waar reist dat zeilertje heen in zijn blauwe schuit? Misschien naar het land van Jeroen Bosch, de maker van het schilderij 'De blauwe schuit', ook wel 'Het narrenschip' geheten. Of is het Sindbad de zeeman? Zeker is, dat hij op weg is naar een kust, waar nog geen voetstap in het zand staat.

242. De Struldbruggs

Vandaag is de oudste inwoner van NL overleden, tenminste de oude oudste inwoner. De nieuwe oudste inwoner is nog niet bekend. De leeftijd van de overleden dame was 110 jaar. Respectabele leeftijd, zeker, maar een lachertje voor het volk der Struldbruggs, zoals dat beschreven wordt in het reisverhaal Laputa van de Ierse schrijver Jonathan Swift. Die Struldbruggs zijn onsterfelijk. Onsterfelijk, maar stok-oud.  Een triest bestaan, met narigheid, ziekten en kwalen, en een eeuwig doodsverlangen: "As soon as they have completed the term of eighty years, they are looked on as dead in law; their heirs immediately succeed to their estates; only a small pittance is reserved for their support; and the poor ones are maintained at the public charge. After that period, they are held incapable of any employment of trust or profit; they cannot purchase lands, or take leases; neither are they allowed to be witnesses in any cause, either civil or criminal or economic, not even for the decision of meers (metes) and bounds." 

241. De zeven haren van een luchtkobold

 

Dat de zeven haren van een luchtkobold de kleuren van de regenbog vormen, is volgens hen geen toeval. Zij beweren immers, dat  regenbogen ontstaan uit de naast elkaar liggende haren van één van hen. Ja, het is een fantasievol volkje, in staat om jou alles te laten geloven, wat de lucht maar kan spiegelen, zelfs dat ze een hart hebben. Ik voel me zeer tot hen aangetrokken.