180. Cochlea bifrons (2020)

Soms (dikwijls!) leven wij gespleten, in twee werelden. Verwant aan de sterren, maar omlaaggetrokken door de zwaartekracht. Al eerder heb ik een blogje gewijd aan dit fenomeen, zie 17 juni 2017. Voor het kruipende dier dat hier wordt afgebeeld is dit maar al te herkenbaar. Ach!

Cochlea bifrons
Zwei Seelen, ach! in meiner Brust!
Dat ik nu juist een slak sein moest!
Mijn gang is traag, mijn denken snel,
ik lust geen sla — of toch juist wel?

179. Het elixer (2020)

In deze tijden van pandemie en virussen houdt de zoektocht naar een elixer of geneesmiddel de mensheid nogal bezig. Ook voor corona zal het gevonden worden. En toch, en toch... Er blijft een open plek in het medicijnkastje. Want eens worden wij allen meegevoerd door Magere Hein, alle kuchschermen en pilletjes ten spijt.

178. De maanroof 2 (2020)

Vervolg. Ja, soms zat het hele gezin in het donker: vader, moeder en zoon. Vader vond, dat ze het ding maar moesten verkopen! Als een grote hollandse kaas, zei moeder. Maar de zoon was slimmer dan die twee. Hij vermoedde, waar die lamp thuishoorde, en wilde hem terugbrengen. Veel brengt het ding trouwens niet op, zei hij. Hij ging de volgende morgen op weg, met de lamp in een kruiwagen.

177. De maanroof (2020)

Al eerder schreef ik over een supermaan, zie mijn post van 24 februari 2019. Het is ook een wonderlijk fenomeen. Net als bij een zonsverduistering heb je ineens weer het gevoel dat je in een heelal woont, iets waar je doorgaans niet aan denkt. Anyway, over de maan doen ontelbare verhalen de ronde. Bijvoorbeeld, de maanroof, oorspronkelijk een fabel uit Orange Pekoe. Een rover stal eens de supermaan van de hemel en bood haar te koop aan op de markt van Koe. Zo belandde ze in het huis van een rijke koopman, waar ze werd gebruikt als lamp. Maar wel een lamp met vreemde kuren, want ze werd zwakker, dan weer sterker, dan weer zwakker. Zonderling. Soms zat het hele gezin in het donker. Wordt vervolgd. 

176. De rode K (2020)

Het zat er al aan te komen, maar heden, per 1 april, is het zover: kankerlijders moeten een label dragen met een rode K, en wel om onderscheid te maken tussen hen en  de overige zieken, met name corona-patiënten. De laatsten krijgen voorrang bij het verkrijgen van een IC-plaats, oftewel intensivecare-bed. Kankerlijders met uitzaaiïngen krijgen sowieso geen IC-plaats. Die kunnen, zeg maar gerust, kreperen. De toewijzing van IC-plaatsen wordt overigens geregeld door de Nederlandse krijgsmacht, die vermomd in witte jas, deel uitmaakt van het ziekenhuispersoneel.
Is dit een 1 aprilmop? Alleen die rode K, de rest is de voor kankerlijders bittere waarheid. En de moraal van dit verhaal? Al ben je pascifist, je kunt nog altijd gedood worden door een soldaat. Ach, maar dat wisten we toch al lang?